photo Schip.gif
 photo Bird1wBMP.gif
 photo Bird1wfBMP.gif
Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Banggai

Met de bus eerst naar Denekamp om de rest van de bemanningsleden op te halen. Handlanger Michel Kuiper uit Enschede had daar overnacht en was wezen stappen. Hij had een grote pleister in zijn nek. Iemand had hem naar aanleiding van zijn Twentse accent gevraagd hoe het was om in een plaggenhut te wonen. Hij was direct op de vuist gegaan en een kapot bierglas in zijn nek gekregen. Ik dacht dat wordt mijn stapmaat want daar valt wat mee te beleven.

Hamburg 1968

Hamburg

Casablanca

Casablanca

Na acht dagen in Hamburg tussen electriciteits kabels in de kombuis krijgen we een telex binnen. We worden gecharterd door een Japans rederij. De rijzende zon op de pijp geschilderd. Gaaf man! Hofmeester in Casablanca overspannen van boord. Hoe hebben we dat in zo'n korte tijd voor elkaar gekregen. Zwavel geladen en in één ruk via Panama naar Japan. Nog even snel naar huis gebeld voor extra spullen in Panama. Zo'n lange reis hadden we niet verwacht.


Voor het varen deed ik een beetje aan karate. Dat was één van de redenen waarom ik ging varen om mogelijk een keer in Japan te komen. Ik wist niet dat de reis met de Banggai naar Japan zou gaan dus liet ik mijn spullen en diploma's na sturen naar Cristobal. Toevallig kwam ik in Yawata waar deze sport in dezelfde soort - want je hebt er vele - werd beoefend. Uiteindelijk is het er niet van gekomen om er na het varen een poosje naar toe te gaan. Verkering in Nederland en zo, je begrijpt het wel.


Panama Canal 1968

Oefenen

Panama Canal

Panama Canal

Panama Kanaal met treintjes die je door een aantal sluizen omhoog trekken. De meren over en weer omlaag. Na het omhoog trekken door de sluizen volgt een korte tocht door de Gatun meren. Daarna verloopt het proces in omgekeerde volgorde en eindigt in de stad Balboa. Daarna ging het richting Toyama Japan.

Briefje van mijn verkering Corrie dat ze het uitmaakte. Gelijk aan wal naar de kapper om er pico bello uit te zien voor een Japanse verkering. Wij moesten boord- en buitenlands geld bij de hofmeester opnemen en kregen dan gelijk de post als we in een haven waren. De hofmeester keek me verwijtend aan toen ik wat veel Yennen opnam want ik mocht kennelijk niet van boord en feestvieren met de plaatselijke schonen omdat ik thuis wat had zitten. Wist hij veel.

Toyama

Toyama

Hong Kong

Was hier al eerder geweest. Iedere keer een groots gezicht om op de rede te liggen samen met al die schepen.  Met een bootje naar de wal. Saté gegeten en naar het straatje van alles geweest. Koop wat extra onderbroeken maar die kan ik gelijk weer weggooien. Advies: Koop nooit in het verre oosten een onderbroek want het kruis is veel te klein voor Nederlandse varensgezellen.

Weer naar Japan naar Yawata. In de Venus Bar kennis gemaakt met Sanny Takeda. Met twee andere vriendinnen en drie bemanningleden bij Sanny blijven slapen. Wordt wakker 's nachts omdat een scheepmaat door een papieren wand komt vallen. Hij had het licht proberen aan te doen en in het donker aan het verkeerde touwtje getrokken. In de ochtend gezamenlijk wat Japans voedsel genuttigd. Gevraagd of we die dag naar de karate-universiteit konden. Krijgen adres om er naar toe te gaan.

Yawata Sanny Takeda

Sanny Takeda

Yawata

Aldaar aangekomen gaan we op de foto met het voltallige bestuur. Krijgen wat demonstraties te zien en ik moet zelf ook wat laten zien. Zijn erg onder de indruk en we mogen voor audiëntie verder in het eiland om een beroemde Senzei te spreken. Met de bus er naar toe en onderweg mag ik het uniform van de universiteit proberen aan te trekken. Past natuurlijk niet.

De Senzei staat ons al op te wachten. Ik laat mijn diploma's zien en vraag aan de Senzei de Tobi geri te laten zien. Dat is een vliegende trap maar dan niet op de mat maar op een weggetje met veel kleine steentjes. Senzei vertrekt geen spier als hij er met zijn blote voeten op terecht komt. Nog even in de stad een biertje gaan drinken en in een groot warenhuis in een lift gestapt. Wij zijn twee koppen groter dan die Japanners. Ze kijken me allemaal aan en ik slaak de aanvals kreet "Yamatadamachi".  Nog nooit zoveel Japanners tegelijk zien en horen bulderen van het lachen. We komen echter ongeschonden de lift uit.

Yawata

Kobe

Kobe

In Kobe ging de bediende Martin van boord om postzegels te kopen en kwam 's-avonds weer aan boord om extra geld op te nemen voor de aankoop van een taperecorder. Later bleek dat hij hevig verliefd was geworden op een Japanse schone en daar zijn centen aan had verbrast.

In Nagoya aan een pier met een wandel gedeelte erboven. Het was er een nationale feestdag en hele horden Japanners gingen een eindje wandelen op de pier. Het was warm dus de hele bemanning zat aan dek, speelde hardrock op een installatie en haalde van alles uit om het publiek te entertainen. Met twee man op een vouwfietsje de gangway af en over de kade het water in. Een matroos klauterde langs een tros weer omhoog en werd er telkens met een brandslang afgespoten. Luid applaus volgde.

Nagoya

Nagoya

Yokohama 1968

Yokohama

Tijdens de oversteek van Japan naar San Francisco steeds maar luisteren of je al wat zenders kon oppikken. De 'Wolfman' hoorde je het eerst. Je ging over de Noord of Zuid al naar gelang de voorspelling over het weer gunstig was. Over de Noord was erg mooi maar ook erg koud. De ijspegels hingen 's-ochtends aan de reling toen ik - omdat het lichtmatroosje ziek was -  een pan met hete chocolademelk naar achteren ging brengen.

In Mazatlan kwamen we bij een bushalte twee heren en een dame tegen uit de US. Ze hadden een fles rum en wat flesjes koude cola bij zich en vroegen of we zin hadden mee te gaan naar het strand. Op een gegeven moment was de koude cola op en hebben we de fles rum verder maar lauw opgedronken. Daar werd je behoorlijk dronken van. We zijn daarna naar hun appartement aan de boulevard geweest alwaar ik misselijk en ziek even op bed mocht rusten. Toen ik wakker werd ben ik direct naar de boulevard gerend en heb minstens twee liter ijs naar binnen gewerkt om mijn maag enigszins te blussen.

Mazatlan 1968

Mazatlan

Manzanillo 1968

Manzanillo

In Manzanillo hebben we wat leuke dingen meegemaakt in de plaatselijke bar. Na elf biertjes kon de gezelligheid niet meer stuk. Ik heb mijn naam nog in een deurpost van een slaapkamer gekrast. Aan boord kreeg mijn stapmaat met Arie de matroos aan de stok omdat hij zestien gekookte eieren had gegeten zonder er ook maar één aan Arie te geven.

Vanaf de top in Acapulco zie je de Banggai liggen met zijn rode pijp. We liepen wat rond in straatjes toen we muziek hoorden. Bij aankomst kwamen we midden in een straatfeest van een rijke jarige Mexicaan terecht. We werden gelijk door een paar jonge Mexicaanse schonen ten dans gevraagd en achteraf mochten we bij het eten aanschuiven. We waren aardig boven ons theewater want we hebben onderweg nog van een binnenplaats bij een hotel een gitaar meegenomen toen die niet uit zichzelf wegging. Die gitaar hangt nog steeds als trofee aan de muur bij die Bakker, naast een marinierspet van een Yank die we in Trinidad per ongeluk hebben meegenomen.

Acapulco

Nicaragua 1968

Nicaragua

In Nicaragua lagen op rede en moesten met het bootje naar de wal. In een bar gezellig feest gevierd en waren te laat voor het laatste bootje. Gevraagd of we mochten blijven slapen. Al het nog resterende geld van minstens acht bemanningsleden opgeteld maar het was niet genoeg. In een muziekkapel op het plein geslapen met om het half uur iemand op wacht. Was die ochtend gebroken door het slapen op houte bankjes.

Cristobal had 24 hour day and night service. Schepen bleven er meestal maar kort om olie te bunkeren. Zamba bar heette die tent. Je werd aangeraden je geld in je sokken te stoppen en wat klein geld in je borstzakje. Mocht je worden beroofd dan zouden ze toch iets vinden en niet verder zoeken. Je werd ook aangeraden een ring om een vinger te doen omdat je in die bar gelijk werd besprongen door beeldschone dames die anders vroegen, wanneer je niet inging op hun avances, of je soms meer van mannen hield. Je moest erg sterk in je schoenen want het waren werkelijk schitterende verschijningen, die daar slechts tijdelijk waren om hun bruidsschat bij elkaar te sprokkelen. Klik voor het adres op de foto.

Cristobal 1968

Cristobal

Cristobal 1968

Cristobal

Dat was heel wat sprokkelen want het ging maar met 5 US-dollars tegelijk naast de 0,50 US-dollar voor de kassajuffrouw. Ik kreeg er twee punten in mijn rug gedrukt en toen ik omkeek stond daar een schoonheid tegen mij aan te leunen die met succes aan de titel Miss World verkiezingen mee had kunnen doen. Nou, ik zei dus jammer ik ben getrouwd. Ezels zijn wij daar niet tegen gekomen, of ik moet er een zijn geweest. Over die ring in de Zanzibar in Cristobal zat ik me - toen ik het opschreef - al af te vragen waar ik die zo gauw vandaan haalde maar dat is de vriendschapsring van mijn 1e verkering geweest herinner ik me nu.

Hier bleven we jammer genoeg maar even want ik wilde een bezoek brengen aan een neef die ik elf jaar eerder in Holland had uitgezwaaid. Hij was daar met zijn vrouw een kledingzaak begonnen en ik had zijn adres van thuis meegekregen. Toen ik bij zijn huis aankwam was alleen een schoonmaakster aanwezig die mij naar de winkel aan het plein heeft gebracht. Toen ik binnen kwam herkende ik Wim meteen en toen ik voor hem stond zag ik zijn gezicht heel langszaam van verbazing en ongeloof veranderen. Hij kon nog net mijn naam uitbrengen en iedereen moest weten dat family from Holland arrived. We hebben een kopje koffie gedronken en hij heeft me zijn auto weer naar het schip gebracht.

Curacao 1968

Curaçao

Maracaibo 1968

Maracaibo

Hier lagen we in een baai waar het goed vissen was. Je fikste je vislijn zelf door wat haken en lood aan een dikke nylondraad te knopen. Ik gooide op een gegeven moment mijn vislijn zo onhandig in zee dat een haak in mijn vinger bleef steken. De stuurman moest er aan te pas komen want door de weerhaak kreeg ik hem er niet uit. Hij verdoofde mijn vinger met een koude spray waarna hij de haak weer aan de andere kant door mijn vel kon drukken en daarna de weerhaak eraf kon knippen met een tang. Ik heb daarna nooit meer gevist.

Naar een grote dansgelegenheid geweest waar ook een heel stel Amerikaanse mariniers aanwezig was. Een paar van die witte pakken nodigden ons uit om hun whiskey flessen te helpen leegmaken. Uiteraard zeiden we daar geen nee tegen. Bakker neemt een marinepet mee als souvenir. Gedanst met een mooie vrouw die zei Nina Simone te heten. Ze had thuis een prachtig hemelbed en een imposante piano. Ik was net op tijd wakker om terug naar het schip te gaan, te douchen en brood te bakken.

Trinidad

Trinidad

Belevenissen van een koksmaat op zee
Terug naar de inhoud | Terug naar het hoofdmenu